زمینه و هدف چاقی یکی از مشکلات سلامت عمومی در دنیاست که از عوامل خطرساز مهم برای ابتلا به بیماری های جسمی و روانی است، از طرف دیگر طرحواره های ناسازگار اولیه یکی از مولفه های روانی است که نقش مهمی در کاهش وزن زنان با اضافه وزن و چاقی ایفا می کند، هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی تحریک الکتریکی جدار جمجمه با جریان مستقیم بر طرحواره های ناسازگار اولیه زنان مبتلا به چاقی بود. روش و مواد روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زنان مبتلا به چاقی تشکیل دادند که در سال 1398 به کلینیک های روانشناسی شهر تهران مراجعه کردند. تعداد60 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری آزمایش و شاهد قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون در هر دو گروه اجرا شد. بعد گروه آزمایش مداخله تحریک الکتریکی جدار جمجمه ای با جریان مستقیم را طی ده جلسه دریافت نمود، بعد از آن در هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. داده ها از طریق آزمون کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها میانگین (انحراف معیار) سن شرکت کنندگان در گروه آزمایش، (5/4) 7/32 و در گروه شاهد، (9/4) 6/33 سال بود. میانگین (انحراف معیار) طرحواره های ناسازگار اولیه گروه آزمایش در پیش آزمون (7/19) 3/310 بود که در پس آزمون به (1/18) 1/234 کاهش یافت (001/0>P) و در مرحله پیگیری (4/17) 9/233 بود. اما میانگین (انحراف معیار) گروه شاهد در پیش آزمون طرحواره های ناسازگار اولیه (8/21) 9/310 بود که در پس آزمون به (2/20) 8/310 و در پیگیری به (8/20) 1/310 رسید که تفاوتی نداشتند. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که تحریک الکتریکی جدار جمجمه با جریان مستقیم موجب بهبود طرحواره های ناسازگار اولیه زنان مبتلا به چاقی شد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: بیماری های عصبی مجموعه ای از اختلالات ناشی از تخریب و مرگ نورون ها می باشند. آن ها از نظر بالینی با هم تفاوت دارند و می توانند به شکل های مختلفی ظاهر شوند. شواهد نشان می دهند که التهاب یک عامل مهم در آسیب شناسی برخی بیماری های شایع نورولوژیک (عصبی) از جمله بیماری آلزایمر پارکینسون، ام اس و بیماری های شایع روان پزشکی نظیر افسردگی، اختلال دوقطبی و اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) است. یکی از مداخلات مؤثر و جدید tDCS است که باعث تعدیل فعالیت سیستم عصبی مرکزی می شود. این روش تحریک غیرتهاجمی مغز، باعث تغییراتی در پاسخ های التهابی می شود. هدف این مطالعه بررسی اثرات tDCS بر بیماری های عصبی ناشی از التهاب عصبی است.  با وجود اینکه التهاب نقش برجسته ای در ایجاد بیماری های عصبی دارد اما هنوز درمان کارآمد و ایمن برای کنترل فرآیندهای التهابی در این بیماری ها وجود ندارد. از طرفی با توجه به اینکه برخی از فرآیندهای التهابی در سیستم عصبی مفید است بنابراین کنترل التهاب از سرکوب التهاب روش درمانی کارآمدتری است. به نظر می رسد القای tDCS می تواند روشی ایمن و مؤثر در بهبود نسبی برخی از علائم بیماری های عصبی و روان پزشکی باشد.

مقدمه و اهداف: حافظه ی کاری کارکردی شناختی است که مسئول حفظ اطلاعات آنی، دستکاری و استفاده از آنها در فرآیند تفکر می باشد. حافظه ی کاری نیز مانند سایر توانایی های شناختی می تواند در اثر عوامل مختلفی از قبیل بیماری ها، آسیب های روانی و پیری دچار ضعف عملکرد و اختلال شود؛ از این رو تلاش به منظور یافتن روش هایی برای جبران این ضعف ها بسیار حائز اهمیت است. در میان نوین ترین روش های پیشنهادشده، تحریک الکتریکی جریان مستقیم از طریق جمجمه جایگاه ویژه ای دارد. هدف مطالعه حاضر مرور اثرات تحریک الکتریکی جریان مستقیم آندی بر حافظه ی کاری در افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه ی حاضر، مقالات مختلف در زمینه ی تاثیر تحریک الکتریکی جریان مستقیم بر حافظه ی کاری در پایگاه های اطلاعاتی Scopus, PubMed Science Direct و Web of Knowledge در فاصله ی سال های 2000 تا 2018 میلادی مورد بررسی قرار گرفتند. جست و جو در پایگاه های فوق با استفاده از کلیدواژه های"Working Memory", "Healthy People", "Dorsolateral Prefrontal Cortex" و"Transcranial Direct Current Stimulation" انجام شد. از میان 70 مقاله ی یافت شده، 36 مقاله با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفت که از میان آن مقالات، 14 مقاله اختصاصاً در ارتباط با موضوع پژوهش بود و جزییات آنها استخراج گردید. یافته ها: نتایج به دست آمده از اکثر مطالعات حاکی از آن است که تحریک الکتریکی آندی می تواند به صورت قابل توجهی باعث بهبود عملکرد حافظه ی کاری شود. هم چنین تحریک الکتریکی در حالتی که همراه با تکالیف شناختی باشد در مقایسه با زمانی که تحریک الکتریکی به تنهایی ارائه می شود، بیش تر تاثیرگذار است. نتیجه گیری: تحریک الکتریکی جریان مستقیم با تعدیل فعالیت های الکتریکی در بخش خلفی جانبی قشر پیش پیشانی می تواند منجر به بهبود عملکردهای شناختی و به ویژه حافظه ی کاری در افراد سالم شود. با این وجود نیاز به انجام مطالعات بیش تر در این حوزه به خصوص بر روی افراد سالمند که توانایی های شناختی آنان با افزایش سن کاهش می یابد، هم چنان وجود دارد.

مقدمه: افسردگی شایع ترین اختلال روانی است. تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه از درمان های جدید برای افسردگی است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه بر کاهش افسردگی در جمعیت غیر بالینی بود. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و با مرحله پیگیری بود. جامعه آماری، دانشجویان دانشگاه فرهنگیان زنجان در سال 1398 بودند که 45 نفر از آن ها با روش تصادفی هدفمند انتخاب و در 3 گروه 15 نفری شامل گروه تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه، گروه شم و گروه کنترل به صورت تصادفی جایگزین و در مراحل پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک ارزیابی شدند. داده های پژوهش با تحلیل کواریانس به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شد. یافته ها: نمرات افسردگی در گروه آزمایش کاهش معنی داری در پس آزمون (0/01P<، 20/883F=) و پیگیری (0/01P<، 14/761F=) داشتند؛ اما در گروه شم و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. مقایسه میانگین ها نشان داد گروه تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه در مرحله پس آزمون و پیگیری دارای نمره پایین تری نسبت به سایر گروه ها بود. نتیجه گیری: تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه در کاهش افسردگی در جمعیت غیر بالینی موثر است. درمانگران و متخصصان می توانند تلویحات کاربردی تحریک الکتریکی مستقیم مغز از روی جمجمه را در کاهش علایم افسردگی مد نظر قرار دهند.

مقدمه: اضافه وزن یکی از مشکلات افراد در حال حاضر می باشد که یکی از دلایل آن روان شناختی به ویژه سوگیری توجه است. رویکردهای متفاوتی جدای از درمان شناختی رفتاری (CBT) مانند تحریک با جریان مستقیم از طریق جمجمه (tDCS) ظهور کرده است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی tDCS و CBT بر سوگیری توجه افراد دارای اضافه وزن بود. روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد دارای اضافه وزن مراجعه کننده به مرکز روان شناسی آرامش تهران در سال 1398 بودند، که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج تعداد 36 نفر انتخاب و به صورت تصادفی ساده در سه گروه قرار گرفتند. میانگین و انحراف استاندارد سن افراد 45/6± 27/34 و میانگین شاخص توده بدن افراد 23/2± 12/28 بود. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد سوگیری توجه بود. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون tDCS بر سوگیری توجه مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب (001/0≥ p، 001/0≥ p) و میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون CBT بر سوگیری توجه مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب (002/0≥ p، 001/0≥ p) اثر معنی داری وجود دارد. (05/0≥ p). همچنین بین میانگین نمرات پس آزمون tDCS و CBT بر سوگیری توجه (مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب) تفاوت معنی داری وجود ندارد (299/0

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: استفاده از تحریک الکتریکی مستقیم مغز از ورای جمجمه یک روش درمانی است که روی فعالیت خود به خودی در مناطق قشری تاثیر مستقیم می گذارد. هدف از این مطالعه تعیین اثرات تحریک مستقیم مغز از ورای جمجمه در بهبود سلامت روان جانبازان با اختلالات روانی است.مواد و روش ها: این مطالعه بررسی نیمه آزمایشی با محاسبات پیش آزمون و پس آزمون بود. 16 جانباز با مشکلات روانی از شهر یاسوج به طور تصادفی به گروه های آزمایشی و گواه اختصاص یافتند. گروه آزمایش 10 جلسه درمان دریافت نمودند. جهت گردآوری اطلاعات پرسشنامه SCL-90 استفاده گردید. همه شرکت کنندگان در پیش آزمون و پس آزمون شرکت کردند.یافته ها: نتایج نشان داد که درمان با تحریک مستقیم مغز از ورای جمجمه اثرات درمانی معنی داری بر سلامت روان داشت.نتیجه گیری: نتایج اثربخشی درمان تحریک مستقیم مغز از ورای جمجمه بر سلامت روان جانبازان با اختلالات روانی را نشان داد.

مقدمه: . با توجه به شیوع سوءمصرف مت آمفتامین و لزوم درمان های مناسب، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک با جریان مستقیم (tDSC) از روی جمجمه ی ناحیه ی پشتی-جانبی قشر پیش پیشانی برتغییر میزان ولع مصرف در سوءمصرف کنندگان وابسته به مت آمفتامین بود. مواد و روش: در این پژوهش شبه آزمایشی دو سو کور مقطعی، با پیش آزمون و پس آزمون، 30 بیمار وابسته به مت امفتامین بر اساس معیارهای ورود به مطالعه وارد شدند. یک تحریک آندال و یک تحریک شم 20 دقیقه ای با شدت 2 میلی آمپر را به صورت تصادفی بر روی ناحیه پشتی-جانبی قشر پیش پیشانی راست مغز افراد اعمال شد و این درحالی بود که افراد پس از گذشت 10 دقیقه از تحریک، آزمون کامپیوتری القاء ولع مصرف با استفاده از نشانه را انجام می دادند. ولع مصرف لحظه ای افراد قبل از تحریک، همزمان با تحریک و بعد از اتمام تحریک الکتریکی با یک مقیاس خطی-بصری (VAS) صد درجه ای سنجیده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که 10 دقیقه پس از شروع تحریک الکتریکی در گروه tDCS واقعی میزان ولع به شدت کاهش یافت، در حالی که در گروه tDCS ساختگی میزان ولع به مت آمفتامین تغییر چندانی نکرد. همچنین مقایسه پس از آزمون (20 دقیقه) در هر گروه نشان داد که میزان ولع مت آمفتامین در هر دو گروه افزایش یافته است (P>0. 05). نتیجه گیری: به کارگیری روش تحریک الکتریکی مغزی به عنوان یک روش درمانی مکمل برای کاهش ولع مصرف مواد پیشنهاد می شود.

مقدمه: درد از فرآیندهای اضطراب آور و ناخوشایند پس از پانسمان سوختگی روزانه است؛ به طوری که اگر به روش مناسبی تسکین داده نشود، اثرات مضری فراتر از ناراحتی برای بیمار ایجاد می کند. شواهدی وجود دارد که تحریک کاتدی قشر حسی پیکری می تواند در تسکین درد حاد موثر باشد.هدف: تعیین تاثیر تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم بر شدت درد پانسمان سوختگی.روش: به منظور انجام این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوگروهی، 60 بیمار واجد شرایط بستری در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و به شیوه طبقه بندی به طور تصادفی به دو گروه مداخله (30 نفر) و شاهد (30 نفر) تقسیم شدند. بیماران گروه مداخله تحت 20 دقیقه تحریک کاتدی قشر حسی پیکری با شدت جریان یک میلی آمپر قرار گرفتند؛ اما در گروه شاهد، دستگاه tDCS پس از 30 ثانیه تحریک، خاموش گردید. مقیاس استاندارد دیداری سنجش درد (Visual Analog Scale) در زمان های بلافاصله قبل از مداخله، قبل از پانسمان و پس از پانسمان اجرا شد.یافته ها: در گروه مداخله 76.7 درصد (23 نفر) مرد و در گروه شاهد 46.7 درصد (14 نفر) از بیماران زن بودند. آزمون من ویتنی تفاوت معنی داری را در دو گروه مداخله (1.7±2.0) و شاهد (1.0±0.9) از نظر شدت درد قبل از مداخله نشان نداد (P=0.46). آزمون تی مستقل نشان داد شدت درد دو گروه مداخله (6.4±1.9) و شاهد (7.9±1.5) پس از انجام پانسمان سوختگی اختلاف معنی داری دارد (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از tDCS می تواند مداخله ای موثر به منظور کاهش درد پانسمان سوختگی باشد.